Είναι το σημείο που όλοι φοβόμασταν όταν διαπιστώθηκε το μέγεθος της δημοσιονομικής εκτροπής και εμφανίσθηκε το φάσμα της πτώχευσης της χώρας.
Οι περικοπές των δημοσίων δαπανών, μέσω της μείωσης των μισθών των κρατικών λειτουργών, η αύξηση της φορολογίας (κυρίως της έμμεσης), η επιβολή έκτακτων εισφορών κ.λπ., περιόρισαν την καταναλωτική δαπάνη και μετέφεραν τον «ιό» στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Ο ιδιωτικός τομέας «βλέπει» και προσπαθεί να αντιμετωπίσει με κάθε θεμιτό τρόπο, τον μειωμένο κύκλο εργασιών του.
Μειωμένος κύκλος εργασιών, που μοιραία σημαίνει μειωμένα κέρδη, ή ενδεχομένως και ζημιές.
Δύσκολη αντιμετώπιση…
Απαραίτητη προϋπόθεση της συνέχισης της λειτουργίας μιας επιχείρησης, είναι η ύπαρξη θετικού αποτελέσματος, τέτοιου που να δικαιολογεί, τουλάχιστον, το κόστος των απασχολουμένων κεφαλαίων. Συνεπώς, το κέρδος που επιτυγχάνει μια οικονομική μονάδα, πρέπει να εξισώνει την θεωρητική απόδοση που θα είχαν τα απασχολούμενα κεφάλαια, αν τοποθετούνταν σε εναλλακτική επενδυτική δραστηριότητα.
Στον βαθμό που αυτό δεν συντελείται, η επιχείρηση προγραμματίζει περιορισμούς εξόδων, περικοπές δαπανών, συρρίκνωση, απολύσεις προσωπικού και εάν δεν επιλύεται το πρόβλημα με όλα αυτά τα μέτρα, τότε καταλήγει στην παύση των εργασιών της.
Η συμπεριφορά αυτή της επιχείρησης, προκαλεί την ανεργία.
Ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι η ύφεση θα έφερνε ανεργία.
Είναι απολύτως λογικό να προσδοκούμε την ανάπτυξη, για την απαλοιφή αυτής της οικονομικής ασθένειας, με τις απρόβλεπτες αρνητικές κοινωνικές διαστάσεις. Η συνισταμένη των διαστάσεων αυτών παραπέμπει σε δυσμενές κοινωνικό κλίμα και προδιαθέτει την πρόκληση κοινωνικών εντάσεων, με απρόβλεπτες, καμιά φορά, συνέπειες.
Πρώτα η εκτελεστική εξουσία, αλλά και στο σύνολό της η κοινωνία, πρέπει να αναζητήσουν τα αίτια της διόγκωσης του φαινομένου. Στα προηγούμενα χρόνια, όταν ο δημόσιος τομέας, είτε με τις κατευθείαν προσλήψεις υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων, είτε με την, κατά παρέκκλιση, απασχόληση (κυρίως νέων), με φρούδες υποσχέσεις, σε διάφορα εργασιακά (ή μη) προγράμματα, απορροφούσε και περιόριζε τεχνητά, την επέκταση της ανεργίας στη χώρα. Η στρέβλωση αυτή στον τομέα της απασχόλησης, δεν θα μπορούσε να συνεχισθεί, δεδομένου ότι η άμεση σύνδεσή της με το σκέλος των εξόδων του προϋπολογισμού (μισθοδοσία δημόσιου τομέα), θα κατέληγε σε έντονο δημοσιονομικό πρόβλημα.
Ο ιδιωτικός τομέας «κλήθηκε» να αναλάβει το βάρος της απασχόλησης, σε αυτή την κρίσιμη φάση των δημοσιονομικών προβλημάτων, στο πλαίσιο όμως μιας πρωτοφανούς για τα δεδομένα της οικονομίας μας, ύφεσης, η οποία ως γνωστό, πλήττει και σαφώς επιβραδύνει την ανάπτυξη.
Πώς να δημιουργηθούν (ή να κρατηθούν) οι θέσεις εργασίας, με μια υποτονική καταναλωτική αγορά, κάτω από το βάρος μιας άσχημης ψυχολογίας που προκαλείται από τις συνεχείς μειώσεις των εισοδημάτων;
Πώς θα ενισχυθούν τα εισοδήματα, ώστε να αποκτήσουν δύναμη οι καταναλωτές και να τονωθεί η ζήτηση;
Η λύση σε όλα αυτά;
Εξορθολογισμένο αναπτυξιακό πλαίσιο και δημιουργία όρων υγιούς ανταγωνιστικότητας της Οικονομίας (όχι βέβαια, με την μείωση των μισθών του ιδιωτικού τομέα!).
Τόνωση του επενδυτικού κλίματος, με ισορροπημένη φορολόγηση των κερδών των επιχειρήσεων (επανεξέταση του άρθρου 109 του ΚΦΕ).
Απελευθέρωση των δυνάμεων της αγοράς με το «άνοιγμα» των κλειστών επαγγελμάτων και την απομάκρυνση των στρεβλώσεων.
Περιορισμός της έμμεσης φορολογίας, για την τόνωση της κατανάλωσης (μείωση συντελεστών ΦΠΑ, σε τέτοιο επίπεδο, ώστε με την αύξηση της κατανάλωσης, να εξισορροπηθεί η «απώλεια» φορολογικών εσόδων).
Σύλληψη της φορολογητέας ύλης που δεν δηλώνεται.
Επανεκτίμηση και ενδεχομένως αναθεώρηση όρων του «Μνημονίου», με πολιτικά κριτήρια καιμε την πρώτη ευκαιρία της επικαιροποίησής του.
Είναι βέβαιον ότι οι περιβόητες αγορές, (από τις οποίες αναμένουμε δανεισμό με χαμηλά “spreads”), δεν θα κρίνουν με βάση τον τεχνοκρατικό αυτοσκοπό του ΔΝΤ και των υπολοίπων, αλλά σύμφωνα με την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας.
Από το “Σημείωμα της σύνταξης” του Περιοδικού ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ – 01/09/2010
