Εδώ και πολλά χρόνια είναι κοινή παραδοχή όλων, είτε πρόκειται για την Πολιτική Ηγεσία των Οικονομικών Υπουργείων είτε για Φορείς των Επαγγελματικών Τάξεων ότι το μεγαλύτερο αντικίνητρο για την «επιχειρηματικότητα» στην Ελλάδα είναι το «ασταθές φορολογικό περιβάλλον». Και στον όρο αυτό δεν περιλαμβάνουμε μόνον την συνεχή αλλαγή του ποσοστού φορολόγησης αλλά και του τρόπου προσδιορισμού των φορολογικών κερδών αλλά και των «μεθόδων» που χρησιμοποιεί η εκάστοτε ελέγχουσα αρχή για τον «επαναπροσδιορισμό» τον φορολογητέων κερδών.
Η φορολογική νομοθεσία είναι αναμφίβολα πολύ σημαντική για τους πολίτες, επιχειρηματίες και μη, ενός κράτους. Είναι αυτή που αυξάνει ή περιορίζει δραστικά την ελευθερία τους, ιδιαίτερα εκεί που «συγκρούεται» με την συνήθη γραφειοκρατική αντίληψη των εκάστοτε ελεγκτών της Εξουσίας. Αφορά δε κυρίως τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αφού αυτές αποτελούν το στόχο κάποιων δυστυχώς υπαρκτών μηχανισμών, οι οποίοι, κάθε άλλο παρά, προστατεύουν ανιδιοτελώς τα συμφέροντα της Πολιτείας.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις και ιδιαίτερα οι πολυεθνικές ενδιαφέρονται ελάχιστα για τους φορολογικούς κανόνες ενός επί μέρους κράτους, αφού έχουν στη διάθεση τους εξαιρετικά πολλά μέσα που τους εξασφαλίζουν σχεδόν πάντοτε μηδενική φορολόγηση. Εκτός αυτού, έχουν τη δυνατότητα να απασχολούν στρατιές δικηγόρων και εξειδικευμένων φορολογικών συμβούλων, όταν βρεθούν στην ανάγκη να αντιμετωπίσουν τυχόν παραπτώματα τους.
Από την άλλη πλευρά η μείωση των φορολογικών συντελεστών οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στον φορολογικό ανταγωνισμό (εμφανή και αφανή) που επικρατεί μεταξύ των διαφόρων κρατών. Εδώ είναι καθαρό το ότι, η διαφορετική φορολογική μεταχείριση των επιχειρήσεων από τα διάφορα κράτη δεν αφορά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά τους μεγαλύτερους ανταγωνιστές τους, αφού αυτοί μόνο έχουν, εκτός των άλλων, τη δυνατότητα της μετεγκατάστασης τους στις φορολογικά φθηνότερες χώρες.
Δυστυχώς όλα αυτά τα «όπλα» που έχουν οι πολυεθνικές εταιρείες για την μεταφορά των κερδών τους στην χώρα που τους συμφέρει φορολογικά στερούν τα κράτη από έσοδα για δραστηριότητες που γίνονται στο έδαφός τους αναγκάζοντας τα να λαμβάνουν άδικα φορολογικά μέτρα, καθιστώντας αδύνατη την επιβίωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (διπλός διωγμός τους από τις πολυεθνικές και το φορολογικό σύστημα της χώρας τους), οι οποίες είναι εκ των πραγμάτων εκτεθειμένες και σε έναν τέτοιο αθέμιτο «φορολογικό ανταγωνισμό».
Επομένως, οποιαδήποτε μέτρα λαμβάνονται με στόχο την φορολογική προστασία των φορολογουμένων και δη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όχι μόνο λειτουργούν προς όφελος της ελευθερίας (και της εξ αυτής προερχομένης δημιουργικότητας – επιχειρηματικότητας), αλλά και προς όφελος της σωστής, παραγωγικής και «οικονομικής», λειτουργίας της κοινωνίας
Δυστυχώς για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις η πίεση που ασκούν τα μειωμένα δημοσιονομικά έσοδα δημιουργεί μια σειρά παρενέργειες στο φορολογικό περιβάλλον και την «γέννηση» πρωτότυπων μέτρων.
Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν υπάρχει η έννοια της φορολογικής αναμόρφωσης με την προσθήκη «λογιστικών διαφορών» δηλαδή την απόρριψη – πολλές φορές – πραγματικών δαπανών των επιχειρήσεων στα πλαίσια ενός λανθασμένου και στρεβλού σκεπτικού που αφ’ ενός λέει ότι ο φορολογούμενος είναι «ένοχος» μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου και αφ΄ ετέρου ότι ο ελεγκτής «πρέπει» να βρει (συχνά και με κοινή συναίνεση) μη παραγωγικές δαπάνες έτσι ώστε να δικαιολογήσει τον μισθό του.
Όμως πως μπορεί να δημιουργηθεί η τόσο αναγκαία «φορολογική συνείδηση» όταν μέχρι σήμερα το Υπουργείο Οικονομικών – χωρίς να εξαιρούμε Πολιτική Ηγεσία ή Υπηρεσιακούς παράγοντες ή Υπαλλήλους ανεξάρτητα βαθμίδας – αντιμετωπίζουν τους επιχειρηματίες με το σκεπτικό της «εκδίκησης» γιατί τόλμησαν αυτό που εκείνοι απέφυγαν; Το να ρισκάρουν δηλαδή καθημερινά με το να γίνουν επιχειρηματίες, ρίσκο όμως απαραίτητο για την Εθνική Οικονομία αν απλά αναλογισθούμε τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που δημιουργούν οι 850.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
